Unikalne osiedle Sępolno we Wrocławiu - historia i architektura
- Różności
- 05 lutego 2025
Sępolno, osiedle we wschodniej części Wrocławia, to doskonały przykład realizacji idei miasta-ogrodu, opracowanej przez Ebenezera Howarda na przełomie XIX i XX wieku. Howard, brytyjski urbanista, dążył do stworzenia harmonii między życiem w mieście a spokojem wsi. Jego wizja obejmowała dzielnice pełne zieleni, przestronnych mieszkań i łatwego dostępu do instytucji publicznych. Powstające wówczas osiedla miały łączyć zalety obu środowisk – dostępność usług miejskich z możliwością wypoczynku w naturalnym otoczeniu.
Pierwszym wcieleniem tych koncepcji było angielskie Letchworth, a wkrótce potem podobne założenia zaczęły pojawiać się w całej Europie. Niemiecki Wrocław, znany wówczas jako Breslau, również podjął się realizacji takiego projektu. Sępolno – znane wcześniej jako Zimpel – wyróżniało się oryginalnością nawet wśród innych tego typu osiedli.
Budowa osiedla Sępolno rozpoczęła się w 1919 roku i trwała do 1936. Teren, na którym powstało, ma bogatą historię, sięgającą XIII wieku, kiedy to książę Henryk IV Probus nadał te ziemie kolegiacie św. Krzyża. Przez wieki obszar ten zmieniał właścicieli, aż w XIX wieku należał do Wilhelma Harmeninga, właściciela trzech miejscowych folwarków.
Projekt osiedla został powierzony trzem znakomitym architektom: Paulowi Heimowi, Hermannowi Wahlichowi i Albertowi Kempterowi. Ich celem było stworzenie przestrzeni mieszkalnej dla wrocławskiej klasy średniej zgodnie z modernistycznymi założeniami Howarda. Charakterystyczny układ ulic, budynków i terenów zielonych przypomina z lotu ptaka sylwetkę śląskiego orła – symbolu regionu. W centralnym punkcie osiedla, odpowiadającym miejscu krzyża na herbie orła, stanął kościół zbudowany z czerwonej cegły, poświęcony królowi Szwecji Gustawowi Adolfowi.
Projekt przewidywał głównie dwukondygnacyjne budynki szeregowe oraz wolno stojące domy wielorodzinne. Każde mieszkanie zostało zaprojektowane tak, aby zapewnić maksymalne nasłonecznienie, co było kluczowe dla zdrowia i komfortu mieszkańców. Budynki posiadały niewielkie ogródki przed domami oraz ogrody warzywno-owocowe z tyłu, co umożliwiało mieszkańcom kontakt z naturą i samodzielną uprawę roślin.
Architektura Sępolna opiera się na założeniach miasta-ogrodu, które promowały otwarte przestrzenie i bliskość natury. Osiedle zostało zaprojektowane z myślą o higienie, rekreacji i zdrowym stylu życia. Na jego terenie powstały liczne parki, skwery oraz tereny rekreacyjne, które do dziś są wykorzystywane przez mieszkańców.
Dzięki przemyślanemu układowi urbanistycznemu mieszkańcy mogli korzystać z licznych terenów zielonych, które były integralną częścią osiedla.
Podczas II wojny światowej Sępolno, podobnie jak inne części Wrocławia, doznało zniszczeń, choć nie w takim stopniu jak centralne dzielnice miasta. Po wojnie osiedle przeszło w ręce nowych mieszkańców – Polaków przybyłych z Kresów Wschodnich. Mimo trudnych warunków związanych z opuszczonymi i zniszczonymi budynkami, przybysze szybko dostrzegli unikalny charakter tego miejsca.
W latach powojennych na osiedlu wprowadzono pewne zmiany, takie jak budowa nowych budynków w stylu kostek mieszkalnych czy wymiana starych okien. Jednak podstawowa koncepcja miasta-ogrodu pozostała niemal nienaruszona. Fakt, że osiedle przetrwało w niemal niezmienionej formie, świadczy o jego wyjątkowej wartości urbanistycznej i architektonicznej.
Obecnie Sępolno jest jednym z najlepiej zachowanych przykładów osiedli zaprojektowanych według idei miasta-ogrodu w Polsce. Dzięki przemyślanej koncepcji urbanistycznej miejsce to wciąż wyróżnia się zielenią, przestronnością oraz harmonią między zabudową a otoczeniem.
Od 1979 roku osiedle figuruje na liście zabytków, co dodatkowo podkreśla jego historyczną i architektoniczną wartość. Pomimo upływu lat, Sępolno zachowuje swój pierwotny charakter, oferując mieszkańcom unikalne połączenie miejskich udogodnień z bliskością natury.